مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!

باز هم یک خبر تلخ، باز هم یک خبرِ سرخ. باز هم یک جنایتِ صهیونیستی، باز هم تحریر شکوه شهادت سربازان خدا در سرزمین های دور. خبر را " المیادین" چنین روایت کرد؛ ساختمان مورد هدف در دمشق شامل ۳ طبقه بوده است و مربوط به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی می‌باشد. این خبر، تلخ ادامه می یابد؛ در تجاوزِ هوایی رژیم جنایتکارِ صهیونیستی به دمشق ،سه نفر از جمله دو افسر ایرانی از کادر سپاه پاسداران به شهادت رسیدند. ادامه خبر، بیشتر ما را در غم و اندوه فرو می برد؛ خبرگزاری دانشجو می نویسد، فرمانده اطلاعات نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و جانشین وی در حمله جنگنده‌های رژیم صهیونیستی به پایتخت سوریه به شهادت رسیدند. صابرین نیوز این تلخ خبر را به نام های مبارک شهدا کامل می کند؛ سردار حاج صادق امیدزاده، معاون اطلاعات نیروی قدس سپاه پاسداران به همراه جانشین خود حاج غلام (محرم) در حملات رژیم صهیونیستی به دمشق به شهادت رسید. اطلاعیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هم تعداد شهدا را 4 نفر اعلام می کند. این یعنی در سیاهه مطالبات ما از رژیم موقت و سیه روی صهیونیستی، یک صفحه دیگر هم اضافه شد. این را بدانند که "تسویه" خواهیم کرد این حساب را. آن چنان که به تصفیه خاک فلسطین از این آدم کش ها بینجامد. قرار یک به ده مان را دوباره تکرار می کنیم. تا هم دشمن بداند که باید از 40 فرمانده خود دست بشوید و منتظر مرگ شان باشد و هم مسئولان نظامی- امنیتی خودمان را یک یاد آور باشد برای تحقق راهبرد رهبر انقلاب. ما مردم به این کلامِ حضرت آیت الله خامنه ای باور داریم که" دوران بزن در رو گذشته. بزنید می خورید." با افتخار سرمان را بالا می گیریم و سینه سپر می کنیم چون " دشمن می داند که اگر یکی بزند، ده تا می خورَد." ما ایمان داریم مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!...

خداوند ما را بزرگ آفریده است. آنقدر بزرگ، که شان خلافتِ خویش را برای ما و فقط برای ما تعریف کرده است. حتی فرشتگانی که کارنامه چندین هزار سال عبادت دارند از این فیض محروم اند. ساحتِ عبودیت فقط با ساختِ انسان همساز است. با عبودیت است که می شود عبادت را توشه راه کرد و به مقصد خلیفه الهی گام ها را با یقین برداشت. اگر "عبودیت" به زلزله گرفتار شود یا حتی ترک بردارد، مثل سدی خواهد بود که هیچ عبادتی نمی تواند آن را مقاوم سازی کند. عبودیت است که به عبادت جهت و برکت می دهد تا انسان را توسعه دهد. به دور از حقیقتِ عبودیت، عبادت به هزار هم که برسد، باز باغی را فرادید نخواهد گذاشت. عبودیت است که انسان را بی قرار می کند تا جز به قرار الهی به هیچ چیز قناعت نکند. خدا درجات استاد صفائی حاوری را روز افزون فرماید که زبان و قلم به هشدار و هوشیار باش داشت و به مثال توجه مان می داد به ظرافت ها که؛" آدمى كه به ماهى چند هزار تومان حقوق و يك زن و بچه و برو بيايى و احيانا يك عنوان روشن‏فكرى و چند جلسه سخنرانى قانع است، ديگر چه مى‏ خواهد؟! اگر به اين حد قانع باشد، طبيعى است كه حركتى نكند." طبیعی شدنِ راضی شدن به وضعِ موجود، یک طبیعی شدن خطرناک دیگر هم پیامد دارد؛" طبيعى‏ است كه در ركودش بگندد." گندین فقط برای آب های گِل آلود نیست که" اگر به طهارت آب پاك چشمه ‏ها و اشك پاك ابرها هم كه باشد، مى‏ گندد؛ كه گنديدن ضرورت است." استاد اینجا یک جمله طلایی دارند که اگر درک کنیم، حَلبِ وجودِ ما را هم برتر از طلا خواهد کرد؛" کفر متحرك به اسلام مى ‏رسد، ولى اسلام راكد، پدر بزرگ كفر است." برای نزدیک ترشدن ذهن به این گزاره راهبردی چنین مثال می زند استاد که برای همه ما ملموس و با پشتوانه ذخیره ذهنی است؛" سلمان‏ ها در ح مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!...

امام جواد(ع) برای همه عزیز و راهنماست، اما برای ما مشهدی ها علاوه بر این یک آقازاده متمایز است. ما که آفتاب نشین حضرت شمس الشموس(ع) هستیم به این آفتاب جوان و جهان گستر یک تعلق ویژه داریم. هرجا که نام حضرت ایشان را می شنویم، در جان، جوان می شویم و از شوق لبریز. امام جواد(ع) را ویژه عزیز می داریم. این می طلبد که در درس آموزی از مکتبش و زیستن به هندسه طراحی شده از سوی حضرت هم اهتمام تمام داشته باشیم. تنفس در زیست بوم مشهد الرضا(ع) می طلبد که در تنظیم نظامات زندگی به تراز تقوی، همتی بلند داشته باشیم. حقیقت ایمان اینجاست. راه سعادت هم از رهگذار کلام عصمت می گذرد، پس بخوانیم و بدانیم و به رفتار در آوریم این کلام امام جواد(ع) را که می فرمایند: «لَنْ یَسْتَکْملَ الْعَبْدُ حَقیقَةَ الاْیمان حَتّی یُؤْثرَ دینَهُ عَلی شَهْوَته ؛ بنده ای حقیقت ایمان را نمی یابد مگر آن که دین و احکام الهی را در همه جهات بر تمایلات و هواهای نفسانی خود مقدّم دارد.» ما هم که خواهان رفعت در مقام ایمان هستیم، پس باید این سرمشق را به مشق هر روزه تبدیل کنیم و سنگ ترازو مان حتی در نفس کشیدن هم این باشد، اینکه همه چیز را برای خدا ببینیم و بخواهیم. اگر چنین شد، رفتارمان هرگز خلق خدا را نخواهد آزرد. خدا که هدف باشد، بندگی که رسم زندگی شود، زیبایی ها در افزایش خواهد شد تا جایی که جایی برای زشتی نماند. در این ساحت، هم برای راه های نرفته تدبیرمان را با تقدیر الهی هم راستا خواهیم کرد که با توبه، از خطا رفته ها هم باز خواهیم گشت؛ نه فقط در زبان که زبان بیانگر نگاه تمام ساحتی ما به توبه خواهد بود، چنان که امام جواد (ع) برای ما تبیین و ما را بدان تعلیم می فرمایند که «التَّوبَةُ عَلى أربَع دَعائمَ: نَدَمٍ بالقَلب، وَاستغفار مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!...